A Milli Kadın Voleybol Takımımız, Dünya Şampiyonası çeyrek finalinde ABD’ye 3-0 kaybederek elendi. Duygunun her türlüsünü uçlarda yaşamamız sebebiyle bu mağlubiyete de biraz fazla reaksiyon gösteren kesimler oldu. Bir kısım da ‘bu takımın yapabileceği zaten en fazla buydu’ diyerek normal karşıladı.
Eleştirilecek pek çok nokta var elbet, bu milli takım jenerasyonunu kutsallaştırmadan bunu yapmam mümkün gayet. Ben de gayet olağan karşılayanlardanım bu mağlubiyeti, işin daha çok keyif alma kısmındayım izlerken. Tek mağlubiyetle teknik ekibe ve oyuncu grubuna yüklenmeyi çok doğru bulmuyorum. Başka bir antrenörle de bundan azı olmazdı ama bundan fazlası da olacağından şüpheliyim. Rakiplerimizle basit bir oyuncu kıyaslaması yaparak da bu sonuca ulaşmak çok zor olmuyor.
Eleştirebileceğim tek nokta kadro ve maç içindeki oyuncu tercihleri olabilir. Guidetti üzerinden değil ama onu ilahlaştıran kesimi belki biraz da eleştirebilirim.. Voleybolu onunla keşfetmedik, daha önce de bu takım olimpiyatlara ve şampiyonalara katıldı. Yani ilk değil, final dahi oynadı hatta. Kamuoyu ve devlet desteğinin böylesine olmadığı bir dönemde hem de. Yine de başta federasyon olmak üzere; teknik ekip ve oyuncu grubunun ülkeye voleybolu çok daha sevdirdiği yadsınamaz bir gerçek. Maçların yayınlandığı gün rating sonuçlarına bakma bile başlı başına yeterli bunun için.
Ülkenin moral ve motivasyonunu bir milli takım ne kadar yukarı çıkarabiliyorsa bu milli takım onu en üst seviyelere taşımayı başardı. İyi ki varlar. Belki insanların daha fazlasını istemeleri bundan sebep. Oyuncu performanslarını bir üst seviyeye taşıyabilirsek bundan bir daha fazlasını yapabileceğimize inanıyorum. Daha çok olimpiyatlara ve böyle şampiyonalara katılım tek isteğim. Bu organizasyonla devam etmemiz halinde elbet çok uzak olmayan bir gelecekte o kupa gelecektir.